Bij de introductie van de WIA in 2006 had het kabinet twee doelstellingen: het aantal arbeidsongeschikten terugschroeven en de kosten fors verlagen.

We kunnen nu na 20 jaar zeggen dat beide doelstellingen deels zijn behaald, hoewel de instroom in met name de WGA de laatste jaren schrikbarend snel stijgt. Qua kosten is de doelstelling beter gehaald. Althans voor de overheid, het zijn immers de werkgevers die met name de uitkeringskosten voor arbeidsongeschikten betalen via de Werkhervattingskas en het Algemene arbeidsongeschiktheidsfonds. Beide premies stijgen inmiddels de pan uit.

Maar de financiële doelstelling die de overheid toen voor ogen had, is ook gehaald door de uitkeringen fors te verlagen. Zo zakt het inkomen van partieel arbeidsongeschikte al heel snel tot onder bijstandsniveau, als hij er niet in slaagt werk te vinden. Wat helaas in een ruime meerderheid het geval is. En ook vaak buiten de schuld om van die ex-medewerker.

Inmiddels is er maatschappelijk meer oog voor deze groep. Met name ingegeven door long COVID. Zo zijn er steeds meer CAO’s die werkgevers verplichten een collectieve verzekering af te sluiten voor deze onfortuinlijke groeiende groep ex werknemers. De dekking zorgt dat dat het inkomen niet daalt onder 70% van het gemaximeerde SV loon.

Ook vanuit goed werkgeverschap juichen wij dit toe en moedigen werkgevers aan dit in te regelen. U voldoet met zo’n regeling aan maatschappelijk verantwoordelijk ondernemen en u neemt het risico op claims van arbeidsongeschikte werknemers weg. En voor de kosten hoeft u het niet te laten: in onze visie kan zo’n regeling voor de werkgever kosteloos.

Vraag een vrijblijvend adviesgesprek aan.